Ne Zaman Bir Yetim Anne Dese

Ne zaman bir yetim anne dese,
Sol kolum seyirci kalır, sağ elimin niyetlenipte yazamadıklarına…

Hangi satırlara dizelenir ki sözcükler,
Yokluğa takılan uçurtmanın seyrinde,
Cennet kokusu ile, ayakları altında cennet olanın arasına toprak girmiş ise…

Zoruma gider,

gelmeyeceğini bile bile, anne diye ağlayışı yavrunun…

Sonra,

Elimde umuttan bir şemsiye belirir,

Ama açamam…

Tepeye tırmanan yüreğim aşamaz engelleri,
Çocukluktan kalma yol vermeyen korktuğum geçitleri,
Yanına gidip okşayamam başını, serinletemem yüreğini…

Soluğunu yanı başımda hissettiren annem gelir aklıma,

Bilirim…
Kopan kökler tekrar tutmaz,
Ne zaman bir yetim anne dese,
Ölüm boğazımda son yudum olur…