Yaz Geçer!

Her yazın ortasına doğru aklıma hep bu iki kelime takılır.
Yaz geçer..
Murathan Munganın bir kitabının adı.
Dilime pelesenk olur. Bütün bir geri kalan yazın kederli insanına dönüştürür.
Tekrar eder dururum ama kimse duymaz.
Belki de herkes için durum böyledir belki de değildir.
Kavuşulması zor olan her şey, yaz olduğunda umduğundan daha uzak gözükür.
Pencerene konan kuşu daha kolay izlersin. Serçenin sesi daha nettir. Guguk kuşları daha günün bitmediğinin habercisidir ama hiçbirine dokunamazsın.
Yaz bir özlemdir.
Özlemin ta kendisidir.
Tıpkı halin arkasında bıraktığım çocukluk arkadaşıdır..
Çoğu kez çıkılacak ama hep ertelenen bir yoldur..
Herkesin sağa sola kaçıştığı, herkesin tabiatın büyüsüne teslim olduğu, bilmeden oynadığı bir saklambaç, yapayalnız bir kavuşamama zamanıdır.
Beyaz perdelere, beyaz badanalara vuran güneş bazen bir hişt diyen öbür alemden rüzgar fısıltısıdır..
Yağmayan bir yağmur gibidir yaz, sonra gök gürültüsü ile yağması zorunlu olan..
Murathan Munganın bu kitabını okumadım. Reklamını yapmak gibi bir amacım da yok ama iki kelimesi ile beni esir etmiş bir yaz tutsağı yapmış. Küçük doz büyük etki yaratmış..
Zaten hepimiz öyle değilmiyiz?
Sayfaları hiç açılmamış ya da şöyle iskambil kağıdı karar gibi birkaç saniyede elleyip bıraktığımız,
En yarası kalanı, bitmesini istemeyerek de olsa okuyup son bir kez avucumuzu bastırdığımız, beraberinde hayallerimizi de rafa kaldırdığımız bir kitap gibi..
Yaz geçti..