Horozbina

Balık mevsimi açılalı, bir buçuk ayı geçti. Her balık mevsimi iştahım açılır, kendimi yeme cennetinde ki bir şanslı gibi hissederim.

Balıkçı dostum Tayfun benden ziyade arkadaşımın yolunu gözler. İyi bir müşteri olma konusunda stajyerim hala ben.
Ben balığı tek başıma yerim. Aslında bir kaç yudumdan sonra balık beni yemeye başlar.
Balığın benden aldığı öç bu..

Balık beni tutan adam olmasın, yiyen de doymasın demiş.
Benim payıma düşen de bu olsa gerek.

Her balık yiyişten sonra iştahım git gide beni terk eder ve bir düzine balık bile yiyemeden tamamlarım bu kandırmaca mevsimi.
Artık her sene az balığı, daha pahalı daha iştahsız daha az yiyorum. Adeta midem değil de beynim doyuyor.

Gönlüm attığım ilk sinek oltasında. Kalbim çaparilere takıldı kaldı.
Bu cinayetli dünyada balıklara acıyan belki de tek adamım ben.

Boğazda ki istavritim, Gelibolu’daki sardalyayım ben artık.
Oltasında takılan gümüş balığıyım, bir şanssız horozbinayım denize geri atılmayı bekleyen.

Dahası nemi? Bir akvaryuma hapsedilmiş balık, hatta tek başına yaşamaya mahkum edilmiş bir kavanoz balığıyım ben.. Tek arkadaşı bir deniz taşı, içi boş midye kabuğu olan..
Bedenim bir tavada kalmış, ruhum ise ızgaranın üzerinde..

Bir yaprak düştü önüme hangi daldan olduğunu bilemediğim, bir kuş geçti başımın üzerinden ne kuşu olduğunu bilemediğim..
Ne ara tabiata yabancı, hafızası bulanık, bilgiyi reddeden her şeyi yüzeysel yaşamak zorunda bırakıldık..

Sezona veda ederken tezgahtaki balıklara hep veda ederim.
Eminim onlar asla böyle bir vedayı istemezlerdi.
Çünkü onların kalbi bile bizim onlara yakıştırdığımız gibi balık hafızalı değildir..
Kalbi balık hafızalı olanlar ise bizleriz..
İnanıyorum buna..