Kutsal Topraklara Yolculuk – 4

Mekke’de bulunduÄŸumuz süre içerisinde (11 gün) 4 kere Umre ibadetini yaptık ve sayısız kere de tavafda bulunduk çok şükür.

Uyku yok neredeyse, yastığı daha karşıdan gördüğümde rüyalar görmeye başladığım hayatımdaki ilkleri yaşadım oradayken. Açlık dahi hissetmedim, yorgunluk hiç olmadı, program çok yoğundu oysa ki.

Aramızda yaşlılar da vardı, onlar zaman zaman katılamadı programların bazılarına. Onun için genç gidebilmek lazım oralara. Bir tek bizim ülkemizden daha ziyadesiyle yaşlılar gidiyor kutsal topraklara, gençler daha az.

Diğer ülkelerden gelen müslümanlarda ise gençler çoğunlukta. Hatta ufacık bebekleriyle gelenler mi istersiniz, kucaklarında çocuklarıyla tavaf edenleri mi, namaz kılarken seccadenin yanında annelerini bekleyen kuzucukları mı? Yada tekerlekli sandalyelerle yaşlı annelerine babalarına yahut yakınlarına tavaf ettirenleri mi?

MuhteÅŸem bir mozaik, her yaÅŸtan insan huzurda ve bir arada. Mekke’de bulunduÄŸumuz süre içerisinde Hira Dağına çıkmak en çok istediÄŸim ÅŸeydi. Vahyin Peygamberimize ilk gelen yer olması hasebiyle.

Hocamız, bu gece saat 3.30’da çıkıyoruz Hira’ya hazır olun dediÄŸinde müthiÅŸ bir heyecan kapladı içimi. Zira daÄŸlar çok önemlidir Ä°slamiyette. Sina dağı, Zeytin dağı, Hira dağı hep vahiylerin geldiÄŸi yerlerdir elçilere.

Gece 3.30’da Hira dağının eteklerine kadar otobüslerle gittik. Gece gitmemizin sebebi, Araplar maymunlar koymuÅŸlar daÄŸa insanlar çıkmasınlar diye, insanlar ÅŸirke bulaÅŸmasınlar istiyorlarmış. Zaten Peygamberimiz’in doÄŸduÄŸu ev dahi ziyaretçilere kapatılmış.

Gün içerisinde uyanık olduklarından insanların çantalarını alıp kaçıyorlarmış maymunlar, bunun için sabaha karşı çıktık Hira’ya. Bu yolculuÄŸun başından beri buraya en çok çıkmayı isteyen ben, Hira’nın eteklerini tırmanmaya baÅŸladığımızda kendi kendime, ”Eyvah çıkamayacağım herhalde” diyerek ümitsizliÄŸe kapıldım.

Çünkü daÄŸ inanılmaz dikti. Beni yalnız bırakmamak için aslında eÅŸim de benimle birlikte gelmiÅŸti. Åžimdi, ”yok ben çıkamayacağım” demek bana göre deÄŸildi. Ha gayret diyerek, tüm gücümü toplayarak en üst noktaya kadar çıktık birlikte.

Son derece rüzgarlı bir havaydı ve tüm Mekke ışıl ışıl görünüyordu. Hem o basamakları çıkıyor, hem de nasıl çıktın be mübarek buralardan diyerek Peygamberimizi anlamaya çalışıyordum.

Hele Hz. Hatice’nin Hz. Fatma’ya hamileliÄŸi döneminde eÅŸine yemek (hurma, ekmek ve su) götürmek amaçlı her gün buralara gelmesi beni inanılmaz etkilemiÅŸti.

Hira’nın en tepesine çıkmayla da iÅŸ bitmiyordu, çünkü maÄŸara dağın arka tarafından merdivenlerle inilerek gidilen çok dar bir yerdi. Öyle kalabalık ve soÄŸuktu ki, eÅŸim daha fazla gitmeme müsaade etmedi. Sadece dualarımızı edip, sabah namazını kılarak geri döndük biraz dinlendikten sonra.

Yine bir ilki yaÅŸamıştım kendi adıma, tefekkür etmenin, ne demek olduÄŸunu. Fedakarlığın, sevginin, vefanın en ÅŸahikasını yaÅŸamıştım, Mekke’nin en tepesinde, en yoÄŸun duygularla..

Zaten bir kaç gün sonra da veda tavafını yaparak Mekke’den ayrılıyorduk ama ne ayrılmak. Göz yaÅŸlarımı tutamıyordum son tavafta. Öyle güzel, öyle manevi duygular yaÅŸamıştım ki kendi adıma, sanki bir parçamı orada bırakıyordum.

Dilimde dualar, Rabbim, yeniden çağır beni, çağır ki, yine senin divanına gelebileyim, senin beytini yine ziyaret edebileyim derken buldum kendimi.

Orada daha evvel de bahsettiğim gibi her şeyin ne kadar boş olduğunu görüyorsunuz, küçük bir kıyametin neredeyse provasını yaşıyorsunuz. Ve tüm sevdiklerinizin de buralarını dünya gözüyle görmeleri gerektiğini düşünüyorsunuz. Yaşadığım tüm güzellikleri, tüm deneyimleri, Rabbim isteyen tüm insanlara nasip etsin inşallah ve inanın bu hadsizlik değil ama benim gibi yeniden gitmek isteyen kullarına da..

Sevgilerimle…