Paylaştıkça Artan Sevgi

2010 yılından beri, 1987 yılı Gelibolu Lisesi mezunlarını ki onlardan biri de benim, toplayıp, bir akşam yemeğinde buluşmak ve buluşturmak bana kısmet oldu..

Uzun yıllardan beri, hayatın koşuşturması içerisinde birbirimizden koptuğumuzu düşündüğümüz anlar oldu ne yazık ki.. Ama hayatımıza giren her teknolojinin, yerinde kullanılması ve doğru kullanılması gerekliliğini düşünürken, arkadaşlarımı tek tek arayıp bularak, tabi ki facebook sayesinde, böyle bir organizasyonu gerçekleştirdim..

Neredeyse geleneksel hale gelen buluşmalarımız, inanılmaz keyifli, inanılmaz güzel saatlerin birlikte paylaşımını sağladı. İlk seneki toplantımıza çok kıymetli matematik öğretmenimiz ve aynı zamanda sınıf öğretmenimiz olan, Hasan Canpulat ve eşleri de katıldı.

Aradan geçen yıllar içerisinde herkesin, bir yerlerde, belli konumlarda olmasına rağmen değişmeyen tek duygunun dostluğumuz, samimiyetimiz ve neşemiz olduğunu gözlemledim.. Bıraktığımızı düşündüğümüz yerden, sanki aradan o kadar yıl ve olay geçmemiş gibi, arkadaşlığımıza devam edebilmek duygusunun, hayatta hiç bir şeyle karşılık bulmayacağını bilmek, insana inanılmaz güven veren bir his..

Okul yıllarında belki çocukluğun, gençliğin verdiği o heyecan ve duygu karmaşası içerisinde, zaman zaman birbirimizi kırdığımız zamanlar olmuştur. Ama bunların dahi çok gerilerde kaldığını görmek, uzakta yaşayan arkadaşların, severek bu organizasyona gelmek için fedakarlık yaptıklarını gözlemlemek, hatta arkadaşlığımızı kaldığı yerden devam ettirmek inanılmaz..

Sonradan edinilen arkadaşlıkların maalesef bu kadar samimi ve içten olmadığını görmek de bir o kadar üzücü.. Yaş ilerledikçe geçmişe özlemin artması da sanıyorum tüm bu duygu ve düşüncelerle ilintili.. Neredeyse çocuk yaşlarda birbirinizden ayrılarak seneler sonra çocuklukta ve gençlikte bıraktığınız arkadaşlarınızı birer yetişkin, birer ebeveyn olarak görmenin tarifi sanıyorum anlatılamaz..

Okul yıllarında yaşanılan hadiselere yıllar sonra katıla katıla gülebilmek aramızda olmayan arkadaşlarımızı hatırlayıp anmak açıkçası çok keyifli bir durum.. Ama şunu da belirtmeden geçemeyeceğim ki, biz çok güzel bir dostluk, arkadaşlık paylaştık.. Çok donanımlı yetiştik…

Herkes, herkesin yaşamında belli izler bıraktı.. O zamanlar, sınıf karma olmasına rağmen, dönem itibariyle kızlar, erkekler ayrı ayrı takılırdı.. Yani aramızda tüm samimiyetimize rağmen inanılmaz bir seviye de vardı..

Mesela ben o sınıfta en hareketli, sosyal öğrencilerden biriydim.. Sanıyorum, arkadaşlarımın akıllarında da öyle kalmışım yıllar içinde de.. Bu toplantıyı organize ettiğim vakitte, zaten ancak senden beklenirdi bu tür organizasyon da, diyerek çok güzel sözler duydum hepsinden..

Ama sizleri temin ederim ki, şu satırları yazarken dahi o güzel günlere özlem duyarak, tüm samimiyetimle heyecan duyarak ve o günleri yaşayarak paylaşıyorum sizlerle..

Ve son olarak diyorum ki, yanınızda olsun olmasın, gönlünüzde iz bırakan arkadaşlarınızı dostlarınızı hiç bırakmayın.. Aramıyorlarsa siz arayın, gelemiyorlarsa siz gidin..

Paylaştıkça azalmayan tek şey hayatta sevgidir.. Sevgi paylaştıkça çoğalır.. İyi ki sizleri tanımışım can dostlarım.. İyi varsınız hayatımda.. Sizleri ayrı ayrı çok seviyorum..

Sevgilerimle ve en iyi dileklerimle..

Hayırla kalın inşallah..

Kalbimdesiniz…